VOLENDAM

Als napalm bijt de kerstversiering

zich een weg,

teistert haar jonge lichaam.

De rook verspert haar pad.

Hitte verschroeit haar ook van binnen.

Zij bloedt al lang niet meer.

Getallen tollen door haar hoofd.

Een nummer siert haar borst.

Mensen rennen langs haar heen.

Zoals daarbinnen,

toen haar vriendin opeens verdween;

vechtend tussen een vloedgolf van lijven.

Over een ongelijke vloer.

 

Zij hoort de sirenes

en moet denken aan haar grootvader.

Die elke keer bij dat geluid,

verstrakte.

Om in de stilte, die dan volgde

te vertellen over de oorlog,

het bombardement,

de vuurstorm in de kelders,

de doden.

 

Opa,

we lachten om je verhalen,

je angst,

je verdriet om ons vergeten.

Ik weet nu beter.

Mijn lippen zijn verbrand.

Ik kan niets meer vragen.