BRIEF AAN MIJN JONGSTE BROER

Ik heb het niet zo op deze wereld. als ik zie hoe vervlakt en onbenullig het maatschappelijk gebeuren zich voltrekt: het is me een doorn in het oog en vervult me, als pedagoog, met walging. Als ik kinderen zou hebben, dan vocht ik me “dood”.

Als ik niet zou blowen, zou ik in een diepe depressie terecht komen. Mijn huisarts weet ervan en noemt het zelfmedicatie.

Dat het ook mijn denken beïnvloedt is evident. Ik probeer mensen aan het denken te zetten, dat doe ik via blogs en Facebook.

Iemand van de gemeente, het ging over het kappen van bomen, noemde mij een roepende in de woestijn. Een woestijn zal het worden, met giftige lucht, water en aarde.

De onwetendheid van de mensen om me heen is groot en dat trek ik mij aan. Daarom houd ik in de shop van half 1 tot half 2 spreekuur; elke dag.

Dat kan gaan over de geschiedenis van Harlingen (mijn favoriet)gaan, opvoeding, school en werk. Ik doe dat nu een half jaar en het heet “de Ideeenwinkel”. Men kan ook suggesties doen over de shop. Dagelijks schrijf ik hierover een verhaaltje dat ik publiceer op het web. Het heet “de Leestafel”, stamgasten “Jan” en “Cees”, lotgenoten. De verhalen zijn humoristisch maar ook schrijnend. Ze zijn namelijk rechtstreeks uit het leven mensen, die “gedwongen” in de marge worden gehouden en politiek geen stem hebben.

Die hoop ik ze straks bij de verkiezingen te kunnen geven. Ik ben bezig met een concept kandidatenlijst, met overwegend vrouwen. Ikzelf doe niet mee en blijf liever op de achtergrond (schaduwfractie, overwegend mannen).