EUROPESE SAMENWERKING

In zijn kersttoespraak benoemde koning Willem-Alexander het belang van een gezamenlijke Europese

aanpak van de instroom van vluchtelingen.

Door het Nederlandse voorzitterschap van de Europese Unie had ons land een bijzondere taak in de vormgeving van een gezamenlijke benadering van de landen van de Unie. Deze samenwerking is urgent, gezien de continue en massale migratie

van oost naar west.

Ruim twee maanden later is er van samenwerking geen sprake meer. Elk van de 26 landen kiest voor een eigen beleid, behandeling en bejegening. Grenzen worden gesloten, muren gebouwd en prikkeldraad gelegd.

Voor de asielzoekers geen opvang, maar uitzetting. Voor hen stapelen we trauma op trauma. “Rijke” vluchtelingen moeten in Denemarken hun waardevolle bezittingen inleveren.

Een journalist noemde dit proces “het begin van de desintegratie van de EU”. Ons voorzitterschap is niet bij machte dit tij te keren.

De Nederlandse politiek maakt dankbaar gebruik van deze kentering om ook onze opvang te versoberen en het accent te leggen op uitzetting en grenscontroles.

Solidariteit en barmhartige steun kenmerkten de opvang van vluchtelingen in de vorige eeuw. Deze maatschappelijk breed gedragen opvatting is, door de Europese samenwerking verdwenen en veranderd in een continentale vluchtelingenpolitiek.

Deze machine komt nu hortend en stotend tot stilstand. De vluchtelingen zijn in dit machtsspel opnieuw de slachtoffers.