Overlevende Utoya denkt nog elke dag aan 22 juli
20-07-2012 23:21 | gewijzigd 21-07-2012 12:32 | Neline Floor
SARPSBORG – Noorwegen herdenkt zondag de aanslagen in Oslo en op het eiland Utoya, waarbij vorig jaar 77 mensen om het leven kwamen. De 18-jarige scholier Sverre Saevarang overleefde de aanslag. „Het zal me altijd bijblijven.”
Sverre was een jaar geleden op het eiland Utoya voor een zomerkamp van de jongerenafdeling van de Noorse Arbeiderspartij (AUF) toen Anders Breivik er een bloedbad aanrichtte. Dat is een jaar geleden, maar Sverre Saevarang, leider van de AUF in Sarpsborg, herinnert het zich nog als de dag van gisteren.
„We waren in het hoofdgebouw bij elkaar om te praten over de aanslag eerder die dag in Oslo. Plotseling hoorden we buiten schieten. Iedereen raakte in paniek.” Sverre dook weg achter een prullenbak. Toen Breivik het gebouw binnenkwam, vluchtte hij richting de toiletten. „De jongen die achter mij aan rende, werd geraakt en viel op de grond. Ikzelf verstopte me samen met vijf anderen in een van de toiletten. De jongen die achter me aan was gelopen, leefde nog en riep om hulp. Toen hoorden we nog een schot. Daarna was het stil.”
Het was heet en er was weinig zuurstof in het toilethokje, herinnert Sverre zich. „Maar we konden niet anders dan blijven wachten. Nog lange tijd hoorden we Breivik schieten. Pas na twee uur besloten we om naar buiten te gaan. Maar toen we die jongen daar doodstil zagen liggen, raakten we in paniek en vluchtten we weer terug.”
„We waren in het hoofdgebouw bij elkaar om te praten over de aanslag eerder die dag in Oslo. Plotseling hoorden we buiten schieten. Iedereen raakte in paniek.” Sverre dook weg achter een prullenbak. Toen Breivik het gebouw binnenkwam, vluchtte hij richting de toiletten. „De jongen die achter mij aan rende, werd geraakt en viel op de grond. Ikzelf verstopte me samen met vijf anderen in een van de toiletten. De jongen die achter me aan was gelopen, leefde nog en riep om hulp. Toen hoorden we nog een schot. Daarna was het stil.”
Het was heet en er was weinig zuurstof in het toilethokje, herinnert Sverre zich. „Maar we konden niet anders dan blijven wachten. Nog lange tijd hoorden we Breivik schieten. Pas na twee uur besloten we om naar buiten te gaan. Maar toen we die jongen daar doodstil zagen liggen, raakten we in paniek en vluchtten we weer terug.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten